Migawki codzienności

Wracamy z przedszkola. Zimno, nieprzyjemnie, strasznie wieje. Niemal ciągnę Syna i Córkę, by jak najszybciej schować się w domu. Nagle słyszę:

mamo, zobacz, ale się odbija!

Zziębnięta patrzę, co też się odbija. 

Gałęzie olbrzymiego drzewa, które rośnie nieopodal. Majestatyczne, jeszcze bez wiosennych liści.

Wyraźnie widać je w kałuży. 

Stoimy i patrzymy. Jakby się czas zatrzymał.

A potem podchodzimy do każdej napotkanej kałuży, aby zobaczyć co też w niej się kryje. Odnajdujemy: jeszcze dwa drzewa, dom, okna, bramę, a na końcu najpiękniejszy widok - jest Syn, Córka i Mama. 

Oglądamy się w kałuży i śmiejemy.

I już nie jest nam zimno.

****

Przyniosły nam wiosnę do domu. Pomarańczowe tulipany. Na stole w kuchni. Samo piękno i radość. Ale zwiędły. Szkoda.

Wczoraj Mąż poszedł wieczorem do sklepu po mleko. Wrócił z wielkim bukietem żonkili. Teraz one żółcą się na stole. 

I znów mamy wiosnę w domu.

Fajny Mąż.

****

Pytam Córkę: jakbyś miała wybrać takie swoje takie największe, największe marzenie? takie, w którym miałabyś gwarancję, że się spełni, to co by to było?

Córka właściwie bez chwili namysłu: no to, żeby wszyscy ludzie poznali Jezusa.

Mnie zapowietrzyło, więc dopiero po chwili pytam: a takie marzenie dla ciebie, takie osobiste?

Szczerze mówiąc spodziewam się, że usłyszę o "telefonie-koniecznie-z-dotykowym-ekranem-żebym-mogła-grać-w-gry-na-świetlicy", a słyszę: żebym została podróżniczką i zwiedziła cały świat

Aha.

A po chwili: i żeby z chmur zamiast deszczu płynęła czekolada

Panie Boże, może ze względu na pierwsze marzenie dałoby się coś zrobić z tym deszczem? Chociaż czasami?